Suzidil : Gönül Yangını

Ölüme değil özüne doğru akardı zaman. Her bitiş yeni bir başlangıca sebepti; her son aynı zamanda bir ilkti; gecenin sonu sabaha varırdı; ayrılıklar kavuşmak içindi. Nokta ile sonlanırdı cümleler ve kelimelerin bittiği yerde başlardı müzik. Ve bundan sonrasını ancak bir şarkı anlatabilirdi... "Bir goncaya rengin veren Ol taze tenindir Mâzi de senin Gün de senin Ân da senindir” Peki, ya arkalarında bıraktıkları?