Boğazlıyan Kaymakamı Kemal Bey

... Kimseler yok Kemal var. Kemal tek basma seyrediyor bu sahneleri.
Zaman devriliyor bir bir geriye.
Beyazıt Meydanı cani bir hükümle kirlenmeye hazır.
Güneş batarken İşgalin günü doğuyor. İşgalin aşüfte çığlıkları dalga dalga. Dalgalar hep Kemal'in beynine çarpıyor. Beyninde şimdiye kadar hiç işitmediği bir uğultu. Kemal'in ayaklan sehpaya yürüyor. Bakışlarda ne bir yardım ne de İmdat. Haini, itilafçısı gözleri ile gülerken bir yürek olmuş millet hep birden haykırıyor:
Kahrolsun böyle adalet!
Kahrolsun böyle adalet!
Çınlarken Beyazıt Meydanı, uğuldarken Kemal'in kulakları adımlarda perde perde, açılıyor otuz beş yıllık bir hayat... Açılıyor sayfalar akıyla, beyâzıyla tek tek...
İşte bütün bir hayatının sahnelerini görüyor ve Kemal bunları yeniden yaşıyor attığı her adımda... Otuz beş yıllık hayatının sayfalarını çeviriyor.
İşte o hayat sayfalan...