Ankara'da Sinemalar vardı... bir sinema makinistinin penceresinden o günlerin resmi olmayan tarihi

'Ağabey, senin bu sinemacılık anılarını yazsak' deyince, Behiç Bey şöyle bir düşündü. Ne düşünüyordu?
'Sinemacılık anılarını...'
Anıları değerlidir insanlar için. Ve özeldir. Acısıyla, tatlısıyla...
Anıları paylaşmak? ...
Bence, işte buydu Behiç Bey'i düşünmeye yönelten şey.
Evet, onun ne düşündüğünü anlıyor gibiyim. Ama yine de sormadan edemedim: 'Ne oldu ağabey, sustun? '
Kısaca, 'Sinemanın Türkiye'ye ilk geldiği zamanki durumları bugünkü nesil bilmez...' diye yanıtladı.
Behiç Bey, anılarının paylaşılıp paylaşılmayacağını kestirmeye çalışıyordu. Kısa bir suskunluktan sonra, 'Ama' dedi, 'o günlerin de kendine göre çok büyük bir zevki, çok büyük bir heyecanı vardı...'
Behiç Ağabey anlatmalarını bitirmişti. Ve ben şimdi çığlık çığlığa sessizliğe gömülmüş anılarımla baş başaydım. Onun anılarıyla bütünleşmiş anılarımla...